ΚΕΙΜΗΣ ΚΡΥΩΝΑΣ: Η Θεσσαλονίκη, παλιά: Ήταν κάποτε μια ζωντανή αγορά της πόλης.

Περπατώντας στην Αγίου Δημητρίου, συναντά κανείς το κτίριο που στεγάζει τον κεντρικό υποσταθμό ρεύματος της Δ.Ε.Η., που παλιότερα ήταν εργοστάσιο ηλεκτροφωτισμού της Ηλεκτρικής Εταιρείας Θεσσαλονίκης. Ακριβώς δίπλα υπάρχει ένα μεγάλο κτίσμα που καλύπτει σχεδόν ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο. Στο κτιριακό αυτό συγκρότημα θα δεί κανείς άδεια μαγαζιά που μερικά λειτουργούσαν μέχρι πρίν μερικά χρόνια, και είχαν πρόσοψη επί της Αγίου Δημητρίου. Μπαίνοντας από την κεντρική είσοδο θα αντικρύσει κανείς ένα μεγάλο εσωτερικό αυλόγυρο με πάμπολλα άδεια μικρά μαγαζιά, με προφανή σημάδια εγκατάλειψης που χρησιμοποιείται σαν χώρος παρκαρίσματος. Το όλο κτίριο έχει 4 μεγάλες εισόδους, από τις οποίες μόνο η μια, επί της Αγίου Δημητρίου, παραμένει ανοιχτή.
Ο χώρος αυτός, αν και τώρα ακατοίκητος, παλαιότερα είχε τη δική του ζωντανή συμβολή στην ανάπτυξη της Θεσσαλονίκης, καθώς ήταν το κεντρικό κτίριο της Παλιάς Λαχαναγοράς, που μαζί με τα λεμονάδικα και με ένα άλλο τμήμα της αγοράς που λειτουργούσε στην περιοχή αποτελούσαν την καρδιά του χονδρεμπορίου της πόλης που εφοδίαζε με φρούτα και λαχανικά, αγορές, μαγαζιά και πλανόδιους πωλητές. Η πλειοψηφία των εμπορευμάτων προερχόταν κυρίως από τη Μακεδονία, που μεταφερόταν με καϊκια τα οποία δένανε στην παλιά παραλία, καθώς και από το οδικό δίκτυο της εποχής που δεν είχε ακόμα εκσυγχρονιστεί.

Στον χώρο είχε αναπτυχθεί μια ιδιότυπη μικροκοινωνία με εμπόρους, φορτοεκφορτωτές, ζυγιστές, μάστορες, όλοι μαζί βρισκόμενοι σε καθημερινές συναλλαγές που άρχιζαν από νωρίς τα χαράματα. Οι συνθήκες που επικρατούσαν ήταν δύσκολες για την εποχή, καθώς δεν υπήρχαν οι ανέσεις των σημερινών καταστημάτων, και οι φορτοεκφορτώσεις γίνονταν με κάρα, μικρές άμαξες που κατέβαλαν σωματικά τόσο τους εμπόρους όσο και τους παραγωγούς. Επίσης στα κτίρια της γύρω περιοχής κατοικούσαν αρκετοί χονδρέμποροι, που ήθελαν να βρίσκονται κοντά στα μαγαζιά τους.
Με την πάροδο του χρόνου, και την ανάπτυξη των μεταφορών κρίθηκε αναγκαία η μεταφορά των καταστημάτων της Λαχαναγοράς, καθώς η Αγίου Δημητρίου δε μπορούσε να δεχθεί τον φόρτο από τα πάμπολλα αυτοκίνητα και φορτηγά που χρησιμοποιόντουσαν για τις φορτοεκφορτώσεις, και επιβάρυναν μια κατοικημένη περιοχή. Έτσι το εμπόριο λαχανικών και φρούτων μεταφέρθηκε σε νέο σημείο στα δυτικά της πόλης και αποτελεί πλέον την Κεντρική Λαχαναγορά Θεσσαλονίκης από το 1975.
Το κτίριο της παλαιάς Λαχαναγοράς αποτελεί πλέον ανάμνηση μιας άλλης εποχής, και εξαιτίας σειράς ιδιοκτησιακών θεμάτων παραμένει ανεκμετάλλευτο, και αποτελεί ένα από τους μεγαλύτερους ανοιχτούς χώρους του πυκνοκατοικημένου πολεοδομικού συγκροτήματος.

Ο Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης μνημονεύσε την Λαχαναγορα στο έργο του «Μητέρα Θεσσαλονίκη» «…σταθείτε μπροστά στην είσοδο αυτού του χώρου, όπου τα κάρα έρχονται και ξεφορτώνουν τα χλωρά χορταρικά καταγής στη λάσπη που γεμίζει μέσα στη μάντρα. Αυτά όμως δεν αποτελούν παρά μια νότα, σε ό,τι βλέπετε ανάμεσα στους τοίχους που ανεβαίνουν κλιμακωτά σε άνισα ύψη τριγύρω, αγκαλιάζοντας με τραγικό σπαραγμό την γκρίζα ατμόσφαιρα.»